Ode aan mijn collega´s

De haaienvoorstellen zijn, zoals we al enigszins verwacht hadden, allemaal weggestemd, op eentje na: de haringhaai. Die komt nu wel op appendix 2 en zal dus enigszins beschermd worden tegen commerciele internationale handel. Alleen de vin haalt men vaak van deze grote dieren af, om haaaievinnensoep van te maken. Ondertussen zijn sommige van de populaties al voor meer dan 90% weggevist. Zoals een Afrikaans delegatie-lid opmerkte, zullen de haaien vissenvoer blijven, als ze zonder hun vin weer terug gegooid worden in de zee.

Ik schrijf deze blog alweer vanuit Nederland, waar ik naar ben teruggekeerd vanwege een heel naar sterfgeval binnen mijn familie. Ik heb me in eerste instantie alsnog met veel energie in de conferentie gestort, maar merkte de laatste dagen dat die energie op begon te raken, en mijn emoties toch de aandacht vroegen. De hartverwarmende steun van mijn collega’s, en het besef dat mijn bijdrage minder nodig was in die laatste dagen van de CoP, hebben me doen besluiten vervroegd terug te komen.

Terugkijkend bedenk ik me wat een bijzondere ervaring dit was. Ik voel me zo vereerd dat ik in een organisatie werk met mensen die zich ook allemaal voor het grotere geheel inzetten en vol met passie en doorzettingsvermogen aan een van de meest complexe onderwerpen op aarde werken: natuurbescherming. Buiten de biologische kennis die men heeft, weet iedereen ook veel over de politiek en economie. En als je in dit vakgebied wat wilt bereiken, zul je ook een behoorlijke dosis mensenkennis en sociologische kennis moeten hebben. Het zijn stuk voor stuk kanjers, die collega’s van mij, die ondanks de moeilijkheden soms om iets voor elkaar te krijgen, vol met idealisme blijven en daarbij ook nog een grote dosis humor en empathie met zich meebrengen. Het bijltje wordt er eigenlijk nooit bij neer gegooid. We hebben misschien een niet-zo-sucesvolle CITES CoP gedraaid, maar er zijn zoveel andere dingen waar we ook aan werken, vol inspiratie en goede moed.

We gaan weer naar huis, om ons op een andere manier in te zetten voor de diersoorten, en de ecosystemen waar zij, en wij, onderdeel van uit maken. Er worden tijdens dit soort politieke processen helaas niet altijd goede overwegingen gemaakt ten aanzien van het belang van een goed-functionerende natuur. Een natuur waar wij onderdeel van uit maken en op lange termijn belang van zullen hebben. Dat wil echter niet zeggen dat alles verloren is. Gelukkig zijn er vele mensen die zich inzetten voor ‘hands-on’ natuurbescherming. Die zich niks aantrekken van wat er in Qatar door 1400 mensen is besproken. Die de zon op zien gaan, en die dag gewoon doorgaan met het goede werk om de aarde een beetje mooi en gezond te houden.

Waar veel regeringen in Doha het hebben laten afweten, kan gelukkig de consument veel doen. Voor WWF in Hong Kong, China en Japan ligt er een grote uitdaging om hun samenleving op te roepen en voor te lichten over verstandig vis consumeren. In Nederland hebben we daar al veel ervaring mee opgedaan (zie de VISwijzer: http://www.wnf.nl/nl/wat_wnf_doet/thema_s/oceanen_en_kusten/wat_kan_ik_doen_/viswijzer2/) en dat heeft een enorme verduurzaming van de visserij en retailsector tot gevolg gehad. Ook werkt het WNF erg nauw samen met zuster-organisatie TRAFFIC om, onder andere in Azie, de consument meer bewust te maken van de eindigheid van bedreigde dier- en plantsoorten, die op grote schaal verhandeld en geconsumeerd worden (zie bijvoorbeeld http://www.traffic.org/awareness-materials/ en filmpjes: http://www.youtube.com/user/trafficnetwork)

Deze laatste blog is een ode aan het CITES CoP 15 WWF-TRAFFIC-IUCN team, aan die 40-50 mensen die zich tijdens deze zware bijeenkomst bleven inzetten voor een betere wereld. Mooi dat ik daar onderdeel van uit heb gemaakt!


Ode to my colleagues
I am writing this blog from the Netherlands, where I have returned to after a very distressing death in my family. At first I continued working at the convention with full energy, but in the last couple of days I noticed that that energy was vanishing, and my emotions were demanding some attention. The heartwarming support from my colleagues, and the realization that my contribution was less needed those last days of the CoP, made me decide to return home early.

Looking back I realize what a special experience this was. I feel much honored to be working for an organization with people who are also dedicated to the bigger picture, and who are working with passion and persistence in one the most complex fields of work: nature conservation. Besides the biological knowledge one has, people in this field also know a lot about politics and economics. And if you want to attain something, you also need quite a lot of people-knowledge and social skills. Every single one of my colleagues is a champ, who, despite the difficulties, remains full of idealism and moreover has a large dose of humour and empathy. There is hardly ever any giving up. We may have been present at a not-so-succesfull CITES CoP, but there are so many other things that we are also working on, full of inspiration and determination.

We are going home again, to continue our effort in conservation of species and the ecosystems they, and we, are part of. Unfortunately, during these kind of political processes, decisions regarding the importance of a well-functioning natural environment are not always well-made. A natural environment of which we are a part and which we will benefit from in the long term. However, that doesn’t mean that all is lost. Fortunately, there are many people that work on ‘hands-on’ conservation. Who don’t care what has been discussed in Qatar by 1400 people. Who see the sun rise, and continue their good work to keep the earth beautiful and healthy.

This last blog is an ode to the CITES CoP 15 WWF-TRAFFIC-IUCN team, to those 40-50 people that kept on working for a better world during this difficult meeting. Happy I was part of that!