Het verstrooide Klaasvaak verhaal

Ik kan niet slapen. Het is toch die tonijn weer die me bezig houdt. Na twee dagen ‘vrij’ van de conventie om de teleurstelling en verslagenheid over het politieke proces rondom het wegstemmen van het handelsverbod op de Blauwvin-tonijn een plek te geven, zou je toch denken dat ik er klaar mee ben, en weer opgeladen voor nog meer politiek circus morgen en de rest van de week. Ik hou niet van tonijn, ik heb persoonlijk heel weinig warme gevoelens voor vissen, en ik heb sowieso weinig last van ‘knuffel-emoties’ voor dieren (ok, ik geef toe, behalve het hondje van mijn ouders). Tóch blijft die teleurstellende afloop op de CITES CoP vorige week door mijn hoofd spoken…

Vanavond was er een diner georganiseerd door de regering van Qatar. Iedereen van de conventie, al gauw zo’n 1400 mensen, was er. Ik had me eigenlijk voorgenomen het kleine beetje ontspanning nog even vol te houden, en vooral weer met een grote glimlach en vol goede moed me in te zetten voor de andere diersoorten die nog op het programma staan, en de ecosystemen die zij bestieren.

Maar ook die mensen die de knopjes indrukten om het debat te sluiten, en de knopjes indrukten om de voorstellen voor het handelsverbod op de Blauwvin-tonijn teniet te doen, lopen rond op het diner. Mensen met wie ik vorige week uren in gesprek ben geweest, om de wetenschap achter het voorstel uit te leggen. Mensen die vorige week nog instemmend knikten en leken te begrijpen welke wetenschappelijke argumenten er waren om de tonijn wél die bescherming te geven die hij nodig had. Mensen met wie ik toch een soort van band had opgebouwd. Mensen ook die, naar ik aanneem, gestudeerd hebben over de verbondenheid tussen processen in de natuur. Of er in elk geval genoeg vanaf weten om nu op zo’n conferentie te rond te lopen. Mensen die ook kinderen en een familie hebben. Mensen die ook zien hoe de bronnen waar wij met zijn allen afhankelijk van zijn, voor onze ogen opgemaakt en leeggeroofd worden. Diezelfde mensen probeerde ik nu weer met een glimlach te begroeten. Het viel me zwaar.

Het zijn niet de meest comfortabele ontmoetingen nu. Nadat we koetjes-kalfjes uitwisselen over de activiteiten die we hebben ondernomen tijdens de vrije dagen, grijp ik nog eens terug op de gebeurtenissen van vorige week. Ik merk dat sommigen ongemakkelijk reageren…

Ik kan me voorstellen dat als een land afhankelijk is van de exportgelden, ze niet vóór zo’n internationaal handelsverbod op de Blauwvin-tonijn zijn. Ik vind het echter lastiger te begrijpen dat er zo’n kleine zeventig landen die niks met die tonijn van doen hebben, ook tegen een handelsverbod hebben gestemd. Er gaan stevige roddels hier rond (vermoedens die overigens ook in de pers geuit zijn door Nederlandse politici), dat Japan stemmen heeft gekocht. Opvallend is dat de Japanse ambassade een CITES Tonijn-diner organiseerde, heel toevallig op dezelfde avond als dat een NGO die zich inzet voor de bescherming van mariene ecosystemen (PEW), een evenement organiseerde.

Het doet me denken aan het sprookje over Klaasvaak wat mijn moeder me vroeger wel eens vertelde. Zouden de aanwezigen hier ook wat zand in hun ogen gestrooid hebben gekregen door de Japanse Klaasvaak om vooral maar lekker te gaan en blijven slapen? Zouden ze zo verstrooid zijn geraakt dat ze het grotere wetenschappelijke plaatje en de langere termijn uit het oog zijn verloren?

Ik word er verdrietig van dat diezelfde mensen met kinderen, die de wetenschap leken te begrijpen, zo gevoelig lijken te zijn voor eigen gewin, of economische beloftes aan hun land. Zouden ze niet verder kunnen kijken dan hun eigen periode in de politiek en vooruit kunnen denken over wat goed is voor de lange termijn, of hebben ze zulke grote ego’s dat als hun zakken vol zijn, het hun verder allemaal niet meer kan schelen?

Er werd een commentaar geplaatst bij het WWF Internationaal persbericht over de Blauwvin-tonijn beslissing (http://www.panda.org/?191102/Atlantic-bluefin-tuna-trade-ban-fails#comments): De mevrouw in kwestie begon met de constatering dat de heren en dames politici ‘arrogant en egoïstisch gedrag vertonen ten opzichte van onze planeet’. Het lijkt ze inderdaad niet te lukken zich door de beste wetenschappelijke inzichten te laten leiden om de beste keus te nemen. Dat was in December tijdens de klimaatconferentie in Kopenhagen het geval, en bij deze conventie die de balans handel-natuurbescherming zou moeten regelen, belooft het al niet veel beter te worden. Het tijgerverhaal bijvoorbeeld, ziet er helemaal niet goed uit, en ik verwacht ook weinig goeds voor de haaien en koraal die nog op de agenda staan.

De mevrouw van het commentaar vraagt zich verder af: ‘Zou het creëren van een Milieu Tribunaal niet een realistische optie zijn om over dit soort onverantwoordelijk gedrag te oordelen, en dit soort onverantwoorde acties te veroordelen.’

Ik lig wakker en denk terug aan de ongemakkelijke ontmoetingen met de politici vanavond. Opeens lijkt zo´n Milieu Tribunaal helemaal niet zo vergezocht…

Ik heb een sterke ideologie, en werk daarom voor een organisatie die door sommigen wordt aangerekend als een club met naïeve wereldverbeteraars, of erger nog: ‘knuffelbeestjes-beschermers’. Maar uiteindelijk probeer ik wel de wereld een stukje beter achter te laten voor ons naageslacht, en met behulp van wetenschap de verschillende milieu-problemen waar we nu keihard op afstevenen, af te wenden. Het WWF zet zich daar, op allerlei manieren, keihard voor in. En dat kan ik van de dames en heren politici hier momenteel niet zeggen, sommige proberen het niet eens...

Morgen weer een dag, vol met tijgers. Ik hoop niet dat er weer een andere Klaasvaak zand komt strooien en ons in die droomwereld vol gouden bergen van korte duur stort. Laat ons alsjeblieft met wat meer heldere ogen naar onze verantwoordelijkheid en onze wereld kunnen kijken.

p.s. For people that want to read more about the political games at CITES in English, here is an excellent article about the whole dirty bluefin tuna game: http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/columnists/guest_contributors/article7069808.ece , written by Charles Clover, author of The end of the line.
And here: http://freshfromqatar.marvivablog.com/dohas-diary/ are more English blogs about it.